شما اگر مى‏خواهید بفهمید که مقام امر به معروف و نهى از منکر در اسلام چیست، این روایتى را که در کافى است و از روایات بسیار معروف و قطعى و مسلّم ماست و در تمام کتب فقهى و حدیثى معتبر آمده است و مفصلترین حدیث در این باب است مطالعه کنید. من قسمتهایى از آن را براى شما مى‏خوانم.

فرمود: در آخرالزمان، مردم ریاکارى پیدا مى‏شوند که دائماً آیه قرآن و دعا مى‏خوانند. 

«وَ یَتَنَسَّکونَ»

اظهار مقدس مآبى مى‏کنند.

«حُدَثاءُ سُفَهاءُ»

یک مردم تازه به دوران رسیده احمقى هم هستند. تنها چیزى که این مقدس مآب‏ها به آن اعتنا ندارند، امر به معروف و نهى از منکر است.

«لایوجِبونَ امْراً بِمَعْروفٍ وَ لا نَهْیاً عَنْ مُنْکَرٍ الّا اذا امِنُوا الضَّرَرَ»

اینها تا مطمئن نشوند که امر به معروف و نهى از منکر کوچکترین ضررى به ایشان نمى‏زند، به آن تن نمى‏دهند.

«یَطْلُبونَ لِانْفُسِهِمُ الرُّخَصَ وَ الْمَعاذیرَ»

دائم دنبال این هستند که یک راه فرارى براى امر به معروف‏و نهى از منکر پیدا کنند، یک عذرى بتراشند که خوب، دیگر نمى‏شود، دیگر ممکن نیست.

«یُقْبِلونَ عَلى الصَّلوةِ وَ الصِّیامِ وَ ما لایُکَلِّفُهُمْ فى نَفْسٍ وَ لا مالٍ»

دنبال آن عبادتهایى هستند که نه به جان، نه به مال و نه به حیثیتشان ضرر مى‏زند (مثل نماز و روزه) اما اگر وظیفه‏اى ضررى به جایى مى‏زند، دیگر آن را قبول ندارند. تا آنجا که مى‏فرماید اگر نماز هم به کار یا حیثیت یا جانشان ضرر مى‏زد، آن را رها مى‏کردند.

«کَما رَفَضوا اسْمَى الْفَرائِضِ وَ اشْرَفَها»

همان‏طور که عالیترین و شریفترین فریضه‏ها را رها کردند، نماز را هم رها مى‏کردند.

آن عالیترین و شریفترین فریضه‏ها کدام است؟

«انَّ الْامْرَ بِالْمَعْروفِ وَ النَّهْىَ عَنِ الْمُنْکَرِ فَریضَةٌ بِها تُقامُ الْفَرائِضُ»

[امر به معروف و نهى از منکر] فریضه بزرگى است که سایر فرایض به وسیله آن بپا مى‏شود. باید امر به معروف و نهى از منکر باشد تا نمازى باشد، تا زکاتى باشد، تا حجّى باشد، تا خمسى باشد، تا معاملاتى باشد، تا قانونى باشد، تا اخلاقى باشد.

«انَّ الْامْرَ بِالْمَعْروفِ وَ النَّهْىَ عَنِ الْمُنْکَرِ سَبیلُ الْانْبِیاءِ»

همانا امر به معروف و نهى از منکر راه همه پیامبران است‏

«مِنْهاجُ الصُّلَحاءِ، بِها تُقامُ الْفَرائِضُ وَ تَأمَنُ الْمَذاهِبُ وَ تَحِلُّ الْمَکاسِبُ وَ تُرَدُّ الْمَظالِمُ وَ تُعْمَرُ الْارْضُ» (1) 

[شیوه همه صالحان است‏]، واجبات خدا به این وسیله بپا داشته مى‏شود، راهها به این وسیله امن مى‏گردد، کسبها به این وسیله حلال و مظالم به این وسیله بازمى گردد، زمین به این وسیله آباد مى‏شود.

شما از اینجا بفهمید که حوزه امر به معروف و نهى از منکر تا کجاست؛ تا حدود آبادشدن زمین. خدا مى‏داند آدم گاهى که یک چیزهایى را مى‏بیند و در تاریخ اسلام مطالعه مى‏کند، دود از کلّه‏اش بلند مى‏شود که ما چه بودیم و چه شدیم!

   (1). فروع کافى، ج 5/ ص 55.

منبع : مجموعه‏آثاراستادشهیدمطهرى، ج‏17(حماسه حسینی)، صص: 308 و 307

نوشته شده در دوشنبه 91/12/7ساعت 3:2 صبح توسط یاس نظرات ( ) |